کد مطلب:68589 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:389
با مرگ معاویه و روی كار آمدن یزید، این مذبح بزرگ آماده ی سر بریدن غدیر بود، و اینسان شد كه غدیر را به مسلخ كربلا كشاندند و می رفت تا خوابهای رؤسای سقیفه تعبیر شود. [صفحه 21] غدیر یعنی حسین علیه السلام این بار غدیر با همه ی وجود و به همراه تنی چند از فداكارترین نیروهایش به میدان آمد. اكنون غدیر «حسین علیه السلام» بود كه همراه گروهی آماده ی شهادت و قطعه قطعه شدن و فداشدن و اسیر شدن و اشك ریختن برای غدیرِ سر بریده و معرفی غدیر به بی خبران شام به مصاف سقیفه رفت. آری غدیر را با یاران باوفایش سربریدند، و خیمه های آسمان عمود آن را غارت كردند و آتش زدند، و عزیزان غدیر را به اسیری بردند تا در شهرهای سقیفه به آن افتخار كنند و به همه اعلام كنند كه كار غدیر پایان یافت؛ امّا...! امام صادق علیه السلام مذبح كربلا را از بازوی سیاه سقیفه می داند و می فرماید:[1] . إِذا كُتِبَ الْكِتابُ قُتِلَ الْحُسَیْنُ عَلَیْهِ السَّلامُ»، یعنی: «آنگاه كه پیمان سقیفه امضا شد امام حسین علیه السلام به شهادت رسید»!
معاویه، این سگ بچه ی سقیفه- كه اكنون بزرگ شده و چنگالهای تیز و دندانهای درنده اش كارسازتر بود- در طول بیست سال مذبح بزرگی برای غدیر آماده كرد و هزاران نفر از غدیریان را در آن سر برید و خونشان را با لشكر سقیفه سركشید تا برای كربلا قوی تر شوند و شدند.
صفحه 21.